ساخت فیلم کوتاه | آموزش فیلمسازی

تجربه ساخت اولین فیلم کوتاه من!

خوب یادم هست که به عنوان دختری نوجوان در شهر کوچک خودمان، همیشه رویای ساخت فیلم را داشتم. یادم نمی آید که هیچوقت مثل دختران هم سن و سال هایم، رویایم این باشد که بازیگر مشهوری شوم و چپ و راست امضا بدهم! دلم در عطش گفتن اکشن و کات می سوخت! دلم تنها چیزی که می خواست این بود که قصه های خودم را بسازم. اولین تجربه ساخت فیلم کوتاه برای من در سن 14 سالگی رخ داد.

به همراه دو تن دیگر از دوستانم تصمیم گرفتیم فیلمی مستند کار کنیم. هیچ نداشتیم! نه دوربینی، نه نوری و نه حتی تجهیزات ضبط صدا! 

از همه بدتر دخترانی نوجوان بودیم که هیچ کس ما را جدی نمی گرفت!هرجا می رفتیم با خنده و شوخی ما را رد می کردند! تا این که یکی از آتلیه داران شهر دلش به حال ما سوخت و قرار شد با دوربین خودش سر کار حاضر شود و فیلمبرداری کند!

چقدر خوشحال بودیم! فکر می کردیم که دیگر کار تمام است! خودمان را در قله های افتخار می دیدیم! کلی به اسم فیلم فکر کردیم( که در مورد تعزیه ی شهرمان بود) !

دست آخر یک اسم عجیب و غریب برایش گذاشتیم که یکی از ما، در جایی شنیده بود و حتی درست معنی اش را نمی دانستیم!

پول هایمان را روی هم گذاشتیم و تقریبا با هزینه ای حدود 20 هزار تومان ( در سال 84) فیلممان را ساختیم!

کلی با هم درگیر شدیم که چه کسی کارگردان باشد. توافق نکردیم و اسم همه مان روی کاور فیلم رفت! خودمان کار را تدوین کردیم و از نرم افزارهای ساده ای استفاده کردیم.

سلیقه مان درست مثل ادیتورهای عروسی بود. کلی گل و پروانه روی فیلم گذاشتیم و فکر می کردیم که عجب ایده فوق العاده ای!

دیگر حرفه ای شده ایم! قرار است به زودی از ما در جشنواره های معتبر دعوت کنند و الگوی جوانان شویم! اما نقشه ها، نقش برآب شد! خواستیم کلاس بگذاریم و فیلم را به مدیر مدرسه مان نشان دادیم. خواستیم بگوییم که ما با این بچه های کوچک فرق داریم و واقعا چیزی از دنیا حالی مان است! فیلم را گم کردند. در آرشیو مدرسه گم و گور شد و ما هم هیچ بک آپی نداشتیم! حتی کوچک ترین تشویقی نشدیم. هیچ کس جز خودمان فیلم را ندید و افتخاری کسب نکردیم!

در 14 سالگی احساس سرخوردگی فیلمسازان بلاک باستری را داشتیم که در گیشه فروش موفقی نداشته اند و یا منتقدین فیلم را با خاک کوچه یکسان کرده اند. مدام به همه می گفتیم که فیلم ساخته ایم اما هیچ کس باورش نمی شد! 

سال بعد، دختر فرماندار شهرمان، فیلمی ساخت و در جشنواره خوارزمی دیده شد! همه از او به عنوان دانش آموز نخبه یاد کردند و ما که می دانستیم، ایده اش را از ما دزدیده است، غمگین و ناراحت، بر باد رفتن آرزوهایمان را نظاره می کردیم!

سرخورده شدیم و مایی که تا قبل از آن تصمیم داشتیم هنر بخوانیم، هر سه به سراغ ریاضی رفتیم و چند سالی خودمان را در مدرسه و بعد دانشگاه الاف کردیم.

دوستانم فیلمسازی را رها کردند. اما تب فیلم ساختن در سن 20 سالگی دوباره به سراغم آمد. فهمیدم دانشگاهی هست و رشته فیلمسازی ای! عزمم را جزم کردم که این بار اصولی شروع کنم. چند فیلم از آنتونیونی، برگمان و هیچکاک دیده بودم و فکر می کردم خیلی حالی ام است! 

قبول شدم و به تهران آمدم! فیلمسازی خیلی با آن چه که فکر می کردم فرق داشت! فیلمسازی برای من درست مثل تجربه 14 سالگی ام بود! ممکن است با هیچ و پوچ فیلمی را با جان و دل بسازی، اما هیچ جا دیده نشود! ناگهان یک دختر فرماندار سر و کله اش از ناکجا پیدا می شود، فیلم تو را می دزدد، بهتر از تو می سازد و موفق می شود!

این خلاصه ای کوتاه از فیلمسازی است! دنیایی کوچک و بی رحم اما به شدت دوست داشتنی!

بنابراین اگر عاشقانه این هنر را دوست ندارید، همین الان این صفحه را ترک کنید!