یکی از بزرگترین مشکلاتی که تقریباً همه رژیم های غذایی همراهشان دارند این است که ادامه دادن این رژیم ها تقریباً غیر ممکن است. چاقی و دیابت نوع ۲ هر دو مشکلاتی است که با سطح انسولین خون بالا همراهی دارد.

با توجه به اینکه کربوهیدرات های تصفیه شده همیشه مظنون اصلی برای افزایش انسولین خون هستند در رژیم های درمانی هم قربانی اول کربوهیدرات ها هستند. پروتئین ها علی الخصوص پروتئین های حیوانی مثل پروتئین‌های ماست و گوشت می‌توانند باعث ترشح انسولین شوند اما کمتر از کربوهیدراتها.

پس به نظر می رسد که سالم ترین رژیم غذایی رژیم می باشد که محتوای چربی نسبتاً زیادی داشته باشد به همراه یک محتوای متوسط پروتئین و مقدار اندکی کربوهیدرات آنهم کربوهیدرات طبیعی و تصفیه نشده.

رژیم فوق در درمان دیابت نوع دو و همچنین برای کاهش وزن معمولاً موثر است و رژیم نسبتا امنی است.

اما مشکلی که با رژیم فوق داریم این است که معمولاً در طولانی مدت عملی نمی‌شود، به یک دلیل ساده: این رژیم بیش از حد پیچیده است!

 اغلب انسان ها آنقدر گرفتاری‌های روزانه دارند که فرصتی برای تنظیم هر یک از وعده های غذایی ندارند. مثلاً افراد دانشجو مجبورند غذای سلف سرویس دانشگاه را بخورند بچه ها مجبورند غذایی که پدر مادر درست کردند بخورند و افرادی که ساعت های طولانی در محل کارشان هستند مجبورند که از رستوران‌های اطراف غذا تهیه کنند… اینها فقط بخشی از محدودیت های یک رژیم غذایی است. و نکته جالب در مورد رژیم ناشتایی همین است که نه تنها نیاز به هیچ امکاناتی ندارد بلکه نیاز به هیچ‌گونه غذای خاصی ندارد و علاوه بر اینها نیاز به خرج اضافه نیست حتی خرج غذا خوردن ما به نصف میرسد.

حالا تو به موضوع نگاه می کنیم می بینید که چقدر مسخره است که ما پول زیادی و زمان بیشتری صرف تهیه غذا و خوردن غذا می کنیم، غذایی که به آن نیاز نداریم و نخوردنش قطعاً به سود ماست.

یکی از خنده دار ترین مسائل دنیای تغذیه همین تکیه بیش از حد روی غذاهای سالم است، همه جا در روزنامه ها و سایت های اینترنتی و مجلات پر از نوشته هایی است که فلان ماده غذایی را به‌عنوان یک سوپر فود معرفی کرده اند. این در حالی است که مشکل جوامع صنعتی امروز ، نیاز به غذاهای پر از ویتامین نیست! دقیقا برعکس، مشکل دسترسی بیش از حد به غذا هاست.

مثلاً اینکه توت فرنگی فلان ویتامین‌ها را دارد یا اینکه چقدر آنتی اکسیدان دارد و این جور مسائل تقریباً هیچ اهمیتی ندارد. واقعیت این است که معمولاً خوردن سالم ترین غذا هم باز هم خوردن محسوب می شود یعنی ناشتایی در مقایسه با خوردن سالم ترین غذاها و خوراکی ها باز هم در جایگاهی بسیار بالاتر قرار دارد.